مقدمه به ترجمه‌ی ‌فارسی

نوشته‌ی: کمال خسروی

دستنوشته‌های 1863-1861 مارکس مجموعه‌ی بسیار بزرگی در سی دفتر است که علاوه بر بخش مربوط به نظریه‌هایی پیرامون ارزش اضافی، شامل آثار بسیار مهم دیگر او از جمله مجلدهای دوم و سوم کاپیتال نیز هست که پس از مرگ مارکس از سوی انگلس منتشر شدند. به بخش نظریه‌هایی پیرامون ارزش اضافی، که مجموعه‌ی بررسی‌های انتقادی مارکس از دیدگاه‌های نظریه‌پردازان «اقتصاد سیاسی» و طرح دیدگاه‌های خود او در نقد اقتصاد سیاسی است، نخستین‌بار انگلس در 22 مه 1884، در نامه‌ای به لورا لافارگ، و سپس در نامه‌ی دیگری در 16 فوریه‌ی همان سال به کائوتسکی، اشاره می‌کند و آن را «تاریخ اقتصادی و تفصیلی هسته‌ی مرکزی اقتصاد سیاسی، همانا نظریه‌ی ارزش» می‌نامد.

سوبژکتیویته‌ی طبقاتی، خودارزش‌افزایی، نیاز به کمونیسم

نوشته‌ی: آلبرتو اسگالا
ترجمه‌ی: ساسان صدقی‌نیا

تحلیل نومارکسیستی به تحلیل چرخه‌ی سرمایه‌داری معاصر مربوط می‌شود. در سرمایه‌داری معاصر تبعیت واقعی جامعه در سرمایه صورت گرفته و هر بخش از جامعه کارکردی از نظام سرمایه است و کل جامعه، متأثر از فرآیندهای کاری هم‌چون قلمروی تولید و بازتولید و تحقق ارزش، پیکربندی شده است. کار زنده خود را به‌عنوان یک نیروی حیاتیِ فعال در شبکه‌های پویای هم‌کاری اجتماعی نشان می‌دهد که بیرون و درون زمان تحمیلیِ سرمایه در جریان است. سپس سرمایه تلاش کرد این قدرت را تحت سلطه بگیرد و استثمار کند. این نظریه با مادیت انضمامی طبقه‌ی کارگر واقعی (ترکیب‌بندی و نیازهایش) تطبیق داده شد که باید به سرمایه نگاه می‌کرد تا خود را درک و روند را دنبال کند و بتواند محل گسست و رهایی را شناسایی کند.

به‌سوی تکرار تفوقی سرمایه‌دارانه‌ـ‌مرکزگرا

نوشته‌ی: علی ذکایی و حمید احسانی

دخیل بستن به دولت‌ـ‌ملت و ذکر برابریِ صوری شهروندان در قوانین آن، هاله‌انداختن بر مسأله‌ی تولید و بازتولید است و باعث می‌شود که بی‌ثبات‌سازی نیروی کار، جداسازی‌ مداوم نیرو‌ها از وسایل تولید، مزد نابرابرِ مردان با زنان، قراردادزدایی، کار کودکان و غیره که پیشاپیش نابرابریِ «شهروندان» با یک‌دیگر و حتی تولید ناشهروند را ممکن کرده، پنهان شود.

برخی نتایج و ادعانامه‌ای در آستانه‌ی روز جهانی کارگر

نوشته‌ی: کمال خسروی

آن‌گاه که قدرت سیاسی هم‌چون امری بدیهیْ ناپیدا و ناملموس می‌شود، نیرویی که می‌تواند این قدرت را به چالش بکشد، یعنی قدرت انقلابی، مغفول می‌ماند. قدرت را می‌توان و باید با قدرت سرنگون کرد، اما قدرت انقلابی بدون سازمان‌یابی ارگانیک، بدون تشکل تعریف‌شده و منظم و برخوردار از قرارومدارهای مشخص و معین، ممکن نیست و آن‌چه مارکسیسم غیرسیاسیْ هم‌چون طاعون از آن بیزار است، همین سازمان‌یابی ارگانیک است.

نوشته‌ی: ماکسیمیلان کیسترز
ترجمه‌ی: کاووس بهزادی

انقلاب را نمی‌توان برعلیه دهقانان به‌پیش ‌برد، قبل از هرچیز باید سعی شود، جایی‌که دهقانان به‌طور گسترده به‌عنوان مالک خصوصی وجود دارند، … دست به اقداماتی زد که از طریق آن‌ها، دهقانان وضعیت خود را مستقیماً بهتر ارزیابی کنند و بدین‌ترتیب آن‌ها را به انقلاب جلب ‌کند

اثر اِلن میک‌سینز وود

نوشته‌ی: پل بلکلج
ترجمه‌ی: دلشاد عبادی

طبقه‌ی کارگر حتی بدون این‌که سوسیالیسم را هدف طبقاتی خود متصور کند، می‌تواند به‌طور منحصر به‌فردی آرمان سوسیالیسم را پیش برد (اگرچه به‌طور کامل به آن دست نمی‌یابد)، زیرا این منافع ذاتاً با استثمار طبقاتی سرمایه‌داری و سازمان تحت سلطه طبقاتی تولید مخالف است.

گفت‌وگو با اميلیو ميناسيان
ترجمه‌ی: پرويز قاسمی

قومی‌شدن روابط اجتماعی تاریخچه‌ای دارد که اساساً مربوط به طبقات حاکم است: این مربوط به تاریخ شکل‌گیری بورژوازی سرمایه‌دار یهودی در فرايند ریشه‌کن‌کردن بورژوازی فئودال‌ـ‌تجاری عرب و ادغام اين بورژوازی در یک دولت نظامی و غیره است. پرولتاریا خود را در این خصومت‌های قومیِ طبقات حاکم گرفتار می‌بيند. ما هرگز نباید از این واقعیت غافل شویم که «مبارزه‌ی فلسطین»، از جمله مبارزاتی که تحت پرچم حماس انجام می‌شود، در درجه‌ی اول باید به‌عنوان مبارزه‌ای ديده شود که توسط طبقات حاکم عرب برای ادغام در سرمايه‌ی اسرائیلی رهبری می‌شود. منافع پرولتاریا، حتی در مواقعی‌که خود را زیر پرچم مبارزه ملی می‌بیند، در نهايت در تضاد است با منافع بورژوازی آن‌ها.

نوشته‌ی: استُله هُلگِشِن
ترجمه‌ی: امیر مصباحی

امروزه، فهمِ بحران‌های اقتصادی و بوم‌شناختی بسیار حیاتی است. رویکردی مارکسیستی، در این‌جا، مطلوب است چرا که علتِ نهایی این بحران‌ها را در نیاز سرمایه به سود و انباشتِ بی‌پایان می‌داند؛ یعنی چیزی‌که رشد اقتصادی (تعیین‌کننده‌یِ بحران‌های بوم‌شناختی) و تناقض‌های موجود در انباشت سرمایه (مانند بحران‌های اقتصادی) را پدید می‌آورد. افزون بر این، مارکسیسم عزیمت‌گاهِ جذابی برای اندیشیدن به چگونگیِ حلِ این بحران‌ها، از طریقِ فرآیندهای تخریبِ خلاق است که از سرمایه‌گذاری‌هایِ ضدادواریِ کینزی فراروی می‌کند. با این‌حال، مطمئناً تلاش‌های بسیار بیش‌تری از سوی مارکسیست‌ها در هر بخشی از این تحلیل نیاز است.

لوکزامبورگ، بوخارین و گروسمن: محدودیت‌های سرمایه

نوشته‌ی: پُل مَتیک
ترجمه‌ی: کمال خسروی

سرمایه‌داری نمی‌تواند «به‌طور اتوماتیک» دچار فروپاشی شود، زیرا سرمایه‌داری نظامی از روابط بین مردم است که با کنش‌های آن‌ها بنیان نهاده شده، بازتولید می‌شود و تغییر می‌کند؛ مردم «به‌طور خودانگیخته» شورش نمی‌کنند، بلکه بر اساس فهم‌شان از تجربه‌های‌شان، عمل می‌کنند.

نوشته‌ی: سارا رُی
ترجمه‌ی: س. ر. جوزی

تجاوز اخیر به غزه آخرین مرحله از فرایندی است که با گذشت زمان همواره خشن‌تر شده. اسرائیل در پنجاه‌و‌شش سال گذشته، پس از اشغال نوار غزه در 1967، آن را از سرزمینی که از چشم‌انداز سیاسی و اقتصادی با اسرائیل و کرانه‌ی باختری درهم‌تنیده بود به سرزمینی محصور و جداافتاده، از اقتصادی کارآمد به اقتصادی از‌هم‌گسیخته و از جامعه‌ای مولد به جامعه‌ای فقرزده تبدیل کرده است. هم‌چنین اسرائیل ساکنان غزه را از ساحت سیاسی حذف و آنان را از مردمی با ادعایی ملی‌گرایانه به جمعیتی تبدیل کرده که بیش‌ترشان برای گذران امور، نیازمند کمک‌های بشر‌دوستانه هستند.