لبنان، فراتر از استثناگرایی
نوشتهی: زیاد ابو ریش
ترجمهی: مژگان بدیعی
تاریخ پسااستعماری لبنان را چگونه باید دورهبندی کرد؟ برخی سالهای 1943 تا 1975 را یک دورهی واحد میدانند؛ این رویکرد یا تغییرات اساسی چندانی را برای این دوره در نظر نمیگیرد یا به غایتگرایی سقوط میکند: این دوران با مجموعهای از شوکهای خارجی که هجوم آوارگان فلسطینی در سال 1948 سرآغاز آن بود، و با دورهی رونق نفتی پس از 1973 به اوج رسید و شاهد بروز جنگ داخلی بود. برخی دیگر شورش یا جنگ داخلی سه ماهه 1958 را (که اصطلاح مناسب آن به گرایش تحلیلی و جهانبینی سیاسی وابسته است) همچون محوری فرض میگیرند که دورهی استقلال از جنگ داخلی جدا میکند. این قیام، نخبگان سیاسی اواخر دورهی قیمومت را تضعیف کرد و موجب انتخاب رئیس جمهور فؤاد شهاب، و شکلگیری تشکیلات سیاسی طرفدار او شد. محققان، سنتاً دورهی ریاستجمهوری شهاب (1964ـ1970) و جانشین او شارل حلو (1964ـ1970) را دورهای میشناسند که لبنان، روندهای منطقهای را هرچند موقت و غیرموثر، برای توسعهی اقتصادی تحت رهبری دولت پیاده میکرد.