بیانیه‌ی مطالبات جنبش اِشغال دانشگاه «ال.اس.ای» انگلستان
نوشته‌های دریافتی/دیدگاه‌ها
ترجمه: امیر درویش‌وند
توضیح مترجم: دانشجویان دانشگاه «ال.اس.ای» [LSE: London School of Economics] در ماه مارس 2015 اتاق جلسات مرکزی اداره‌ی این دانشگاه را اشغال کردند تا خواستار تغییر در سیستم دانشگاهیِ فعلی شوند. «ال.اس.ای» چکیده‌ی دانشگاه نولیبرال است. دانشگاه‌ها به طور فزاینده‌ای در حال پیاده‌سازی «الگوی تجاری» آموزش عالیِ خصوصی‌شده، سودمحور و بوروکراتیک هستند که دانشجویان را در [چنگ] بدهکاری‌های عظیم گیر می‌اندازد و دانشگاه را به کارخانه‌ی مدرک و دانشجویان را به مصرف‌کنندگان بدل می‌کند. «ال.اس.ای» بدل به الگویی برای دگرگونی سیستم دانشگاه‌های دیگر در بریتانیا و فراتر از آن شده است.
بدهکاری‌های عظیم، معیارهای بازارمحور و وابستگی به منافع شرکت‌ها عمیقاً دانشگاه و آموزش را نسبت به آنچه فکر می‌کنیم باید باشد، منحرف کرده است. دانشجویان خواستار آموزشی هستند که رهایی‌بخش است – آموزشی که برچسب قیمت ندارد. آنها خواهان دانشگاهی هستند که توسط دانشجویان، استادان و کارگرانش اداره شود. وقتی که دانشگاه بدل به کسب و کار می‌شود، کلیت زندگی دانشجویی تغییر می‌کند. وقتی که دانشگاه بیشتر نگران تصویرش، بازاریابی و «ارزش افزوده‌ی» مدارکش است، دانشجو دیگر دانشجو نیست – دانشجویان به کالا و آموزش به خدمات بدل می‌شود.
از دید دانشجویان سکسیسم و نژادپرستیِ نهادی و همچنین شرایط کاریِ کارمندان و استادان، حواس نهادی که تنها به دنبال کسب سود است را پرت کرده است.آنها می‌خواهند به مبارزات جاری در بریتانیا، اروپا و جهان برای رد سیستمی بپیوندند که نه‌تنها آموزش، بلکه کل جامعه‌مان را تغییر داده است. از اِشغال‌های شفیلد، وارویک، بیرمنگام و آکسفورد تا تصاحب جمعیِ جاری در دانشگاه آمستردام – دانشجویان روشن ساخته‌اند که سیستم کنونی به سادگی نمی‌تواند به کار خود ادامه دهد. ما در این مبارزه تنها نیستیم.
چرا اِشغال؟ دانشجویان در این اِشغال قصد دارند فضایی باز، خلاق و رهاشده ایجاد کنند که همه در آن آزادانه می‌توانند در ساخت آموزش جدیدِ مستقیماً دموکراتیک، غیرسلسله‌مراتبی و قابل دسترس در ابعاد جهانی مشارکت کنند: دانشگاه آزاد لندن[۱]. این فضا با خلق کارگاه‌ها، مباحثه‌ها و نشست‌هایی برای اشتراک‌گذاری آزادانه‌ی ایده‌ها ایجاد خواهد شد. دانش یک کالا نیست بلکه چیزی به نوبه‌ی خود ارزشمند است. آنها امیدوارند هرچند در زمان و مکانی محدود، اثبات کنند که آموزش می‌تواند آزاد و رایگان باشد. این فضای رهاشده همچنین باید فضایی برای مباحثه‌ی آزاد درباره‌ی مسیری باشد که این دانشگاه و سیستم آموزشیِ ما به مثابه‌ی یک کلیت در آن قرار دارد. می‌خواهند تأکید کنند که این روند تنها برای دانشجویان نیست. آنها همه‌ی کارکنان آکادمیک و غیرآکادمیک «ال.اس.ای» را تشویق می‌کنند که در این روند مشارکت کنندو برآنند که مبارزه‌ی خود را بر مبنای اصول برابری، دموکراسیِ مستقیم، همبستگی و مراقبت و حمایت متقابل بنا کرده‌اند. این‌ها مطالبات دانشجویان هستند و همه را دعوت می‌کنند که آزادانه آن را به بحث بگذارند و بدان بیافزایند.
آموزش رایگان
ما معتقدیم که آموزش باید به صورت فراگیر در دسترس باشد. آموزش صرفاً منفعتی نیست برای کسانی که قادر به پرداخت [هزینه‌های] آن هستند. به منظور آموزش فراگیرِ در دسترس، ما خواستار آنیم که دانشگاه:
۱. این واقعیت را افشا کند که برای استقلال مالی و اداری و افزایش شهریه‌ها در حال رایزنی است.
۲. به طور عمومی هزینه‌های تحصیل را افزایش ندهد.
۳. در جهت خیر همگان، برای آموزش به مثابه‌ی یک منفعت عام، اقدامات مؤثر را به عمل آورد که [اسباب مالی آن] به میانجی یک نظام مالیاتی مترقی تأمین شود و بدین ترتیب هزینه‌های تحصیل برای دانشجویان بومی و خارجی از بین برود.
۴. دسترسیِ همگانی به جدول زمانی و درسهای دانشگاه را بواسطه‌ی حذف محدودیت رمز، برداشتن گیت‌های ورود و خروج و هر نوعی از موانع در دانشگاه تأمین کند و متعهد شود که هرگز دوباره آنها را ایجاد نخواهد کرد.
حقوق کارگران
ما در همبستگی با اتحادیه‌ی نمایندگی کارکنان «ال.اس.ای» میمانیم و خواهانِ:
۱. تعهد برای تاریخی مشخص در ماه آوریل [۲۰۱۵] تا کارکنان غیرآکادمیک (شامل کارکنان تهیه و سرو غذا، نظافت، انتظامات و نیروی انسانی) و اتحادیه‌ی نمایندگی بتوانند بابِ گفتگوها را با مدیریت دانشگاه بگشایند. این [مطالبه] به طور خاص مربوط به تقاضای اتحادیه برای گفتگو است که پیوسته توسط مدیریت [دانشگاه] به کناری نهاده شده است.
۲. امنیتِ شغلیِ واقعی و پایان دادن به فرهنگ ترس و ارعاب. ما خواهان اذعان به استفاده از قراردادهای [کاری] موقت، بیثبات و صفر ساعتِ[۲] استثمارگرانه و جایگزینیِ آنها با قراردادهای دائمی هستیم که صریحاً اشتغالِ سالانه‌ی مورد انتظار برای تمامی کارکنان داخلی را خاطرنشان می‌سازد.
۳. پرداخت منصفانه‌ی حقالزحمهی اضافه‌کاریِ همه‌ی کارکنان، صرف‌نظر از اینکه آنها کارکنان انتظامات، دربانان، پذیرش یا تهیه‌ی غذا هستند و همچنین پایان بخشیدن به توزیع نابرابر و متراکم پرداخت اضافه‌کاری.
۴. حسابرسی واضح و شفافِ تمامیِ اضافه‌کاری‌های خدمات حرفه‌ای غیرآکادمیک، پشتیبانی و دستیاران تدریسِ فارغ‌التحصیل و تعهد به به یک اجماع میان‌بخشی [اداری] برای تسهیل بازپرداخت‌های [مربوط به] شکایت‌های کاری.
در واکنش به نگرانی‌های مطرح شده از سوی کارکنان دانشگاهی ما خواهانِ:
۱. پایان دادن به فرهنگ ارعاب و همسانسازی (یکدست‌سازی) که بهوسیلهی ساختارِ سلسه‌مراتبیِ اشتغالِ دانشگاهی پدید می‌آید. این فرهنگ شامل ارائه‌ی یک یونیفورم آموزشی برای همه‌ی کارکنان دانشگاهی همراه با افزایش خودکار دستمزد بر اساس سابقه‌ی اشتغال است اما محدود به این‌ها نیست.
۲. پایان دادن به فرهنگ ممیزی که تولیدات دانشگاهی را ملعبه‌ی سنجش و ارزیابی قرار می‌دهد و بدین ترتیب آزاداندیشی را فرومینشاند و نوآوری و روابطِ دانشجو-کارمند را بی‌خاصیت می‌سازد.
دموکراسیِ دانشگاهیِ واقعی
اشغال‌کنندگان «ال.اس.ای» ، رایزنی‌های دموکراتیکی با گروه‌های گوناگونی از دانشجویان و کارکنان آکادمیک و غیرآکادمیک داشته‌اند. مطابق آن، مطالبات زیر را داریم:
۱. گفتگوی آزاد با مدیران دانشگاه و طرفداران آنان در نخستین هفته‌ی تابستان [جاری] درباب دموکراسیِ دانشگاهی، بدین منظور که برای دانشجویان و کارکنان روشن شود که عملکردِ سیستمِ فعلی به چه صورت است. این نقطه‌ی شروعی برای بحث گسترده‌تر و جامع‌تر در مورد مسائل [مربوط به] مسئولیت‌پذیری و ضعف و قصور نهادهای دموکراتیک خواهد بود که به پیشنهاداتِ واقعی برای بهبود سیستم فعلی منجر خواهد شد.
۲. ما خواهان تشکیل یک کمیته‌ی بررسی مستقل، متشکل از کارکنان آکادمیک (یک‌سوم)، کارکنان غیرآکادمیک (یک‌سوم) و دانشجویان (یک‌سوم) هستیم. نقش این کمیته، بررسی سیستم فعلی و پیشنهادِ اصلاحات خواهد بود.
۳. تمام جلسات کمیته باید صورت‌جلسه شود و این صورت‌جلسات باید در کمتر از ۷ روز کاری منتشر شوند تا در دسترس عموم دانشجویان و کارکنان دانشگاه قرار گیرند.
محدودسازی
ما خواهانِ آن هستیم که دانشگاه «ال.اس.ای» روابط خود را با سازمان‌های استثماری و مخرب، همچون آن‌هایی که در جنگ‌ها، اشغال‌های نظامی، محروم‌سازی غیرقانونی کارگران و تخریب این سیاره فعالیت دارند، قطع کند. ما خواهان آنیم که دانشگاه لیستی قاطع از سرمایه‌گذاران، صندوق‌های عایدات و همچنین ارتباط با سازمان‌های فوق‌الذکر فراهم آورد. به ویژه خواهان آنیم که دانشگاه سوخت‌های فسیلی را با شروع اقدامات زیر محدود سازد:
۱. متوقف‌سازیِ هرگونه سرمایه‌گذاری جدید در شرکت‌های سوخت فسیلی.
۲. آغازِ بررسیِ مستقل مسئله‌ی تاثیراتِ مالیِ محدودسازی [سوخت‌های فسیلی] بر دانشگاه، همانطور که در آخرین جلسه‌ی کمیته‌ی سرمایه‌گذاری در تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۱۵ قول داده شد.
۳. دایر کردن یک کمیته‌ی کاری با نمایندگانی از کمیته‌های مالی، سیاست‌گذاریِ اخلاقی، کمپینِ محدودسازی، دانشجویان و هر فرد مناسب دیگری، جهت جمع‌آوریِ اطلاعات در مورد محدودسازی و ارائه‌ی یک پیشنهاد آگاهانه‌ی دموکراتیک.
۴. ارائه‌ی تصمیم گروه کاری در تاریخ ۴ ژوئن ۲۰۱۵ به کمیته‌ی سرمایه‌گذاری (یا مالی) که باید پس از آن بدون تأخیر یا تمدیدی رای‌گیری و تصمیم نهایی و الزامی گرفته شود.
با از سرگیریِ اقداماتِ زیر، ما خواهانِ محدودسازیِ تمامی شرکت‌هایی هستیم که از اشغالِ فلسطین توسط دولت اسرائیل منتفع می‌گردند:
۱. متوقف‌سازیِ هر نوع سرمایه‌گذاریِ جدید در چنین شرکت‌هایی.
۲. شروع به یک بررسیِ مستقل روی تأثیرِ محدودسازی شرکت‌هایی که از اشغال فسلطین توسط دولت اسرائیل منتفع می‌گردند.
۳. دایر کردن یک کمیته‌ی کاری با نمایندگانی از کمیته‌های مالی، سیاست‌گذاریِ اخلاقی، کمپین محدودسازی، دانشجویان و هر فرد مناسب دیگری جهت جمع‌آوریِ اطلاعات در مورد محدودسازی و ارائه‌ی یک پیشنهاد آگاهانه‌ی دموکراتیک.
۴. ارائه‌ی تصمیم گروه کاری به کمیته‌ی سرمایه‌گذاری (یا مالی) در سال جدید تحصیلی که پس از آن باید بدون تمدید یا تأخیر رأی‌گیری شود و تصمیمِ نهاییِ الزام‌آور اخذ گردد.
رهایی
۱. ما خواهان این هستیم که «ال.اس.ای» به چنان فضای آزادی مبدل گردد که طی آن تمامی اشکالِ سازمان‌یافته‌ی نژادپرستی، سکسیسم، تبعیض علیه افرادِ با نقصانیتِ جسمانی، سوگیریِ طبقاتی، همجنسگراهراسی، تراجنسهراسی و تبعیض‌های مذهبی پایان پذیرد.
۲. تا زمانی که «ال.اس.ای» مؤسسه‌ای غیرآزاد باقی بماند، ما خواهان این هستیم که اتاق یا اتاق‌هایی در محوطه‌ی دانشگاه به‌طور رسمی به منظور استفاده‌ی انحصاری دانشگاه آزاد لندن برای ادامه‌ی پیگیری این هدف واگذار شود.
این [دانشگاه آزاد لندن] فضایی خواهد بود که:
– به صورت خودگردان و هم‌راستا با اصول دانشگاه آزاد لندن اداره خواهد شد.
– تحتِ تبعیتِ اصول از پیش تعیین‌شده‌ی دانشگاه آزاد در خصوص دسترسی [به خدمات همگانیِ دانشگاهی] و سیاست فضای امن.
– دانشگاه آزاد لندن تعهد می‌دهد که نهایت همکاری را با [بخش] انتظامات و مدیریت [دانشگاه] به منظور تأمین نیازهای امنیتی، بهداشتی و سلامت در مورد فضایی که تماس دانشجویان در آن صورت می‌گیرد، داشته باشد.
۳. دانشگاه «ال.اس.ای» به عنوان یک نهاد باید از قابلیت‌های از پیش موجود خود برای ایجاد و حفظ یک محیط امنِ آموزشی و کاری برای همه استفاده کند. برای رسیدن به این هدف ما خواهانِ آن هستیم که:
الف. دانشگاه «ال.اس.ای» ممنوعیت‌هایش در فرایند تحقیقات به صورت مورد به مورد روی موارد آزار و اذیت، تعرض یا تجاوز جنسی را لغو کند. این سیاست در حال حاضر برای اجرای این قانون است و ما خواهان استفاده از آن هستیم.
با این ملاحظه، ما خواهان آن هستیم که «ال.اس.ای» قابلیت‌های خود را برای اتخاذ دفاعِ نهادینه‌ی مناسب‌تری از قربانیان آزار جنسی در محوطه‌ی دانشگاه به کار گیرد. ما خواهان آنیم که ممنوعیت‌های دانشگاه مانع از تحقیقات مورد به مورد روی آزار و اذیت، تعرض یا تجاوز جنسی نشود. این تصمیم نباید تنها بر حسب صلاحدید رئیس دانشکده صورت بگیرد بلکه باید مردان، زنان، اقلیت‌های جنسی و یا مشاورینِ سایر اقلیت‌ها و همچنین نماینده‌ای از اتحادیه‌ی دانشجویان را نیز شامل شود. تصدیق می‌کنیم که «ال.اس.ای» پیش از این، سیاستی مبنی بر این که ممنوعیت‌های دانشگاه را بر شکایاتِ جاری تحمیل کند، در دست داشت (بند ۱۹ از آیین‌نامه‌ی انضباطی دانشجویان) و معتقدیم که در چنین مواردی، ضعف و قصور در لغو یک ممنوعیت می‌تواند ایمنی، سلامت ذهنی و پیشرفت آموزشی شاکیان و دیگر دانشجویان را به خطر اندازد.
ب. دانشجویانی که شکایتی علیه کسی به خاطر آزار، تعرض یا تجاوز جنسی اقامه می‌کنند نباید بواسطه‌ی [اصل] محرمانگی محدود شوند.
در حال حاضر، سیاست اجرای یک دستورالعملِ محرمانه در جهتِ جلوگیری از اینکه یک شکایت علنی شود یا یک حادثه‌ی آزار، تعرض یا تجاوز جنسی از دیگران پنهان بماند ممکن است کمکی به شاکی نکند؛ کسی که در مواجهه با آسیب روحی ناشی از حادثه قرار دارد. این درخواست ماست که تحقیق و بررسی می‌بایست بدون تحمیلِ هیچ شرط محرمانه‌ای بر شکایت صورت گیرد.
ج. ایجاد سه نقش جدید: مشاورِ دانشجویان و کارکنانِ اقلیت‌های جنسی، ناتوان [جسمی] و سایر اقلیت‌ها؛ درست مشابه با مشاورانِ زنان و مردان [دانشجو].
در حال حاضر، مشاوران مردان و زنان در محوطه‌ی دانشگاه حضور دارند. ما خواستار ایجاد سه نقش تمام‌وقت همراه با حقوق برای مشاورِ دانشجویان و کارکنانِ دگرباش [جنسی] و ناتوان [جسمی] و اقلیت‌ها هستیم. کسانی که این جایگاه‌ها را تصاحب می‌کنند باید به طور کامل آموزش دیده باشند و همچنین منابعِ لازم برای کمک و رسیدگی به مسائلی که برای دانشجویان و کارکنان ناتوانِ جسمی، اقلیت‌های جنسی و نژادی پیش می‌آید، فراهم آید و باید به عنوان اشخاصِ ناتوان/اقلیت جنسی/اقلیت نژادی در جایگاه‌شان به رسمیت شناخته شوند.
د. اجرای یک سیاستِ تحملِ صفر[۳] برای آزارِ جنسی.
این موضوع مهمی است که در دانشگاه به عنوان یک نهاد، مصالح و علایق همه‌ی کارکنان و دانشجویان حفظ شود. ما می‌خواهیم که در مواجهه با آزار و اذیت جنسی، یک سیاست تحمل صفر به اجرا درآید. ما با دانشجویان اتحادیه، دانشگاه کاردیف و دانشگاه لیدز مکاتبه داشتیم که پیش از این، یک سیاستِ تحملِ صفر درست و به‌جا داشتند. ما خواهان آنیم که آن [سیاستِ تحملِ صفر] در «ال.اس.ای» اجرا شود؛ البته با مشورت دانشجویان و کارکنان.
ه. انتشار سند راهنمای آیین دادرسی [موارد] آزار و اذیتِ دانشجو-دانشجو، و اینکه در برابر پیشنهاداتی برای تغییر منعطف باشد و شامل موارد زیر باشد اما محدود به آنها نه:
– اطلاع‌رسانی در مورد اینکه تصمیم در رابطه با مجازات‌های موارد آزار و اذیت، تعرض و تجاوز جنسی به چه صورت گرفته می‌شود و عوامل مختلف مؤثر بر تصمیمات کدام‌اند و اینکه برای تغییر گشوده باشد.
– اطلاع‌رسانی در مورد روند و طریقه‌ی حل‌وفصلِ غیررسمی [شکایات] و اینکه برای تغییر گشوده باشد.
و. گسترش کانال‌های گوناگون [ارتباطی] برای گزارش‌دهیِ حوادث آزار و اذیت جنسی.
فرایند فعلی گزارش‌دهیِ انحصاری و مستقیم به مدیر مقطع کارشناسی، مدیر مقطع تحصیلات تکمیلی و همچنین مدیر دوره‌ی عمومی و همچنین بی‌اعتنایی به کسانی که از آسیب روحی و روانیِ حوادث آزار و اذیت، تعرض و تجاوز جنسی رنج می‌برند، نابسنده و نارساست.
در میان دیگر راه‌حل‌ها، ما خواهانِ ایجاد یک تیم خدمات تخصصی مشاوره‌ای در رابطه با آسیب روانیِ ناشی از آزار و اذیت، تعرض و تجاوز جنسی هستیم. در این زمینه از سیاست دانشگاه کاردیف یاد می‌کنیم؛ به‌ویژه راجع به [سیاست] تحمل صفر در خصوص آزار و اذیت جنسی و بدین ترتیب می‌خواهیم سیاست مشابهی در «ال.اس.ای» اجرا شود.
ز. تضمین اینکه مشاورانِ دانشگاهی، رؤسای انجمن‌ها و گروه‌ها و تمامی کسانی که در جایگاه پاسخگویی به تأمین رفاه دانشجویان و کارکنان قرار دارند، در رابطه با اینکه در مواجهه با افرادی که مشکلات سلامت روان دارند، چگونه برخورد داشته باشند، آموزش دیده‌اند و این آموزش الزامی و حیاتی را متقبل می‌شوند.
ح. ما می‌خواهیم، مشاوران هنگام تصمیم‌گیری و پیشنهاد در رابطه با تعداد جلسات مشاوره‌ای برای افراد نیازمند، استقلال بیشتری داشته باشند. اما این مسئله نباید به حذف شش جلسه‌ی استاندارد از حدّ جلسات پیشنهادی منجر شود.
۴. ما همراه با اتحادیه‌ی دانشجویان و دیگر مبارزان در مقابل «لایحه‌ی مبارزه با تروریسم و خشونت» می‌ایستیم که با نظارت بر کارکنان و دانشجویانِ در معرض خطر رادیکالیسم و افراط‌گرایی، به شدت به آزادی‌های مدنی ما تعدی می‌کنند. ما خاطرنشان می‌سازیم که این لایحه به‌ویژه مسلمانان و افراد [درگیر] با مسائل بهداشت روانی را هدف قرار می‌دهد. ما می‌خواهیم که دانشگاه «ال.اس.ای» :
– نشریاتی را منتشر کند در رابطه با اینکه چگونه این سیاست [لایحه‌ی مبارزه با تروریسم و خشونت] در خصوص کالج و دانشجویان، از جمله در دسترسی به منابعی که برای آموزش کارکنان و دانشجویان مورد استفاده قرار می‌گیرد، عمل می‌کند.
– هم‌اندیشی‌هایی با دانشجویان درباره‌ی اینکه این لایحه چه تأثیراتی بر دانشجویان می‌گذارد، داشته باشد.
– با دولت رایزنی کند تا لایحه را لغو کند.
۵. ما با نگرانی خشونتی را به یاد می‌آوریم که پلیس پایتخت علیه دانشجویان معترض در لندن طی تظاهرات‌های سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ اعمال کرد، و همچنین علیه دیگران در [اعتراضات] مجلس سنا، بیرمنگام، واریک و ساسکس. ما شواهد مستندی از سوی دانشجویان را مورد توجه قرار می‌دهیم که در حالت برهنه، تحت جستجوی بدنی قرار گرفتند، انگشت‌نگاری شدند و برخلاف واقع، به ارتکاب خلاف و بزهکاری متهم شدند که آینده‌شان را خدشه‌دار می‌سازد. علاوه بر این، پلیس به صورت فیزیکی دانشجویان را بدون دلیلی قابل قبول، مورد آزار و اذیت قرار داده است. معطوف به این مسائل، ما خواهانِ آنیم که:
– یک دستورالعمل روشن به صورت عمومی صادر شود تا مواردی را که دانشگاه به پلیس اجازه‌ی حضور در محوطه‌ی خود را می‌دهد، مشخص گرداند.
– شفافیت و هم‌فکری دانشجویان و کارکنان، به صورت مورد به مورد، در خصوص مسئله‌ی حضور پلیس در محیط دانشگاه در موارد خارج از دستورالعمل [که از سوی دانشگاه صادر خواهد شد].
– تعهد دانشگاه به استفاده از انتظاماتِ داخلی [دانشگاه] در مواجهه‌ی با هر نوع ابرازِ مخالفت از سوی دانشجویان، به‌ویژه مخالفت سیاسی.
۶. خاطرنشان می‌کنیم که دوره‌ی «ال‌اس‌ای۱۰۰»[۴] کمترین میزان حضور و کمترین میزان رضایت دانشجو را در هر دوره‌ی آموزشی داراست. دانشگاه با استفاده از این دوره مدعی است که دانشجویانی جامع‌الاطراف با دیدگاهی بین‌رشته‌ای خلق می‌کند اما ما کارویژه‌ی واقعیِ آن را در نگاه‌داشتن «ال.اس.ای» در بالای جداول لیگ و همچنین امنیت مالی می‌بینیم.
یادآور می‌شویم که اکثر واحدها نگاهی محدود، تقلیل‌یافته و حتی مبتذل به مسائل مشخص به دست می‌دهند. برای مثال:
– در حوزه‌ی جنسیت، سیاست‌زدایی از فمینیسم، ریشه‌های ستم بر زنان، کشمکش‌های تاریخی و جاریِ زنان و راه‌حل‌های سیاسی که از درون آن پیشنهاد شده است را نادیده می‌گیرد.
– حوزه‌ی تغییرات آبوهوایی، از جنبش‌های اخیر در دانشگاه‌ها و در گستره‌ی جهان که مسائل زیستمحیطی را به نظام اقتصادی سرمایه‌داری نسبت می‌دهند، چشم‌پوشی می‌کند.
– کمبود کلی مطالعات کوئیر، پسااستعماری، فمینیسم و نظریه‌ی انتقادی عمومی در تمامیِ حوزه‌ها.
ما خواهان آن هستیم که مدیریت دانشگاه، کمیته‌ای از دانشجویان و کارکنان برای بررسی برنامه‌ی آموزشی «ال‌اس‌ای۱۰۰» و اصلاح آن دایر کند؛ به گونه‌ای که این دوره هر چه بیشتر در تطابق با اصول اولیه‌ای که واحدهای درسی بر مبنای آن برپا شده‌اند، متکثر و انتقادی گردد. ما خواهان بررسی مشابهی هستیم که در تمامی دوره‌های آموزشی در همه‌ی دپارتمان‌ها به کار گرفته شود.
۷. ما خواهان آنیم که دانشگاه فوراً دستورالعمل‌های اخلاقیِ پیشین را برقرار کند و آن را از نظر قانونی الزام‌آور بداند.
۸. ما خواهان آن هستیم که دانشگاه فعالانه برای دانشجویان خارجی اقداماتِ مؤثری را به عمل آورد در جهتِ:
– تمدید محدودیت زمان قانونی در ویزای رده‌ی چهارم[۵] به دوازده ماه پس از فارغ التحصیلی.
– گسترش حقوق قانونی در مورد توسل به حمایت‌های قانونی از دانشجویانِ خارج از شمولِ اتحادیه‌ی اروپا.
– مضافاً خواستار آنیم که دانشگاه اقدامات مؤثری را برای متوقف کردن اجبار اساتید به ثبت دانشجویان خارجیِ بیرون از شمول اتحادیه‌ی اروپا [در جایی] انجام دهد.
پی‌نوشت‌ها:
[۱] The Free University of London.
[۲] نوعی از قرارداد بین کارفرما و کارگر است که طیِ آن کارفرما هیچ تعهدی به فراهم آوردن حدأقلی از ساعات کار برای کارگر ندارد. م.
[۳] امتناع از پذیرش رفتارهای ضداجتماعی، عمدتاً با استفاده از قانون سخت و بی‌طرفانه. م.
[۴] برنامه‌ای معطوف به دروس و سرفصل‌ها که به منظورِ بهبود آموزشی در دانشگاه «ال.اس.ای» ایجاد شده است. م.
[۵] این ویزا طبق قوانین مهاجرت بریتانیا به دانشجویان خارجیِ بیرون از اتحادیه‌ی اروپا اختصاص دارد. م.
این متن ترجمه ای است از:
http://occupylse.tumblr.com/demands
لینک کوتاه شده در سایت «نقد»: https://wp.me/p9vUft-VH
نقد: نقد اقتصاد سیاسی - نقد بتوارگی - نقد ایدئولوژی 